“ANAM!” - “YAVRUM!”
Yaşadığımız dünyada sayıya vurulmaz iyilikler mutluluklar yaşanırken, bazı dramatik nice kötülüklere de-maalesef- şahit oluyoruz. Hayat maratonunu başarıyla bitirmek mesele ki ne mesele! Öyle ki, bazen en yakın aile bireyi, en sevdiğinin veya en seveninin canına bile kıyabiliyor. Medyada sıkça bu tür haberler çıkar.
Zaman ve mekanını tespit edemediysem de -yakın örneklerine de rastlanılan- birçok vesileyle birçok sefer duyduğum, dramatik, ‘ağlanası’ ‘durup durup düşünülesi...!’ bir olay anlatılır:
Anne yaşlanmıştır, söz ve hareketlerine olan kontrolü zayıflamıştır, bakımı iyice zorlaşmıştır. Gözüne kafasına takılan bir şey olduğunda, yattığı yerden gelinini oğlunu eleştirmekten, onları zaman zaman inciten sözler etmekten geri kalmamaktadır. Konuştuklarının -bir kısmının- belki kendisi de farkında değildir.
Yine bakım görüm zahmetine katlanıldığı bir gün, annesinin üzücü sözlerine maruz kalan oğul bir anda kendinden geçer, iradesini kaybeder ve mutfakta eline geçirdiği bir bıçakla annesine saldırır. Bıçağı gelişigüzel saplamaya başlar... Kanlar fışkırdıkça daha bir cinnet komasına girer ve annesini parçalamaya koyulur.
Kalbini yerinden koparmak üzere göğsünü yarmaya koyulduğunda bıçağı kendi parmağına kaçırır, derin bir yara açılır, dolu dolu kan akmaya başlar. Oğul, parmağının acısıyla istem dışı;
“Anamm !...” diye bağırır.
Annenin canı henüz bedeni terk etmemiştir. Son demindedir. Bir kısmı dışarıda olan kalbi, -oğlunun acılı sesi üzerine- güçlü bir titreşim tepkisi gösterir ve son kelimesi;
“Yavruumm !...” olur.
***
Anlaşılması da anlatılması da zor -hatta imkansız- bir duygu... Zirve ifade şu olabilir;
”Cennet anaların ayakları altındadır.”
Hasan KUTLUTAŞ
